دوبله فارسی دانی براسکو
گویندگان : زنده یاد حسین عرفانی (آل پاچینو)، منوچهر والی زاده (جانی دپ) و…
آل پاچینو در یک فیلم مافیایی همانقدر خوب به نظر می‌رسد که کره‌ی بادام زمینی با ژله خوب جلوه می‌کند. «مایک نیوول»، کارگردان آثار کمدی محبوب انگلیسی همچون «آوریل محسورکننده» و«چهار ازدواج و یک خاکسپاری»، یک عنصر دیگر فیلم است. وقتی شما به کارگردانی برای به تصویر کشیدن آثار جنایی که در نیویورک رقم می‌خورند فکر می‌کنید، با نام‌هایی چون «برایان دی پالما»، «فرانسیس فرود کاپولا»، و «مارتین اسکورسیزی» بر خواهید خورد. ناگهان، در هر صورت، مایک نیوول بدون هیچ تجربه‌ی قبلی از راه می‌رسد، فیلمی می‌سازد که هم شبیه فیلم‌های کارگردانان باهوش این ژانر است،
جانی دپ هم با اینکه در سطح پاچینو نیست، اما با تسلط و تبحر خاصی نقش شخصیت اصلی را ایفا می‌کند، مردی که از زندگی سابق‌اش کم کم دور می‌شود و زندگی تبهکارانه‌اش وسوسه‌اش می‌کند. دپ به ما این فرصت را می‌دهد تا کشمکش‌های درونی او را ببینیم، و دوستی او با لفتی که بیشتر و بیشتر شده و تبدیل به یک دوستی واقعی می‌شود و همسر و بچه‌های او که صرفاً برای خالی نبودن عریضه در فیلم گنجانده نشده‌اند.
فیلم Donnie Brasco 1997، بیشتر روی شخصیت‌ها و روابط‌شان تمرکز کرده و برای تماشاگران گیرا تر و جالب تر است. با اینکه فیلم میزان زیادی از کلیشه‌های موجود در آثار جنایی و البته تعدادی از شخصیت‌های جانبی را در خود جای داده، اما باز هم این عوامل باعث نمی‌شوند که مخاطب از فیلم لذت نبرد. حقیقت شاید خیلی عجیب‌تر از آن چیزی باشد که در قصه‌ها می‌خوانیم، اما خیلی از فیلم‌هایی که عنوان “بر اساس داستانی واقعی” دارند به اندازه‌ فیلم دانی براسکو 1997 خوش ساخت و جذاب نیستند. فیلم تمامی آن نکات ریزی که برای باورپذیر بودن نیاز دارد را در خود جای داده، همچون درس جالب لفتی به شاگردش در مورد لباس پوشیدن، رفتار کردن و صحبت کردن در جمع خلاف‌کارها برای اینکه میان آن‌ها احترام کسب کند. فیلم دانی براسکو Donnie Brasco 1997 ما را به همان دنیایی می‌برد که بسیاری دیگر از فیلم‌ها می‌برند، اما این سفر واقعی تر به نظر می‌آید و زرق و برق‌اش کمتر است. نتیجه هم یک فیلم خوب است که تجربه‌اش رضایت بخش خواهد بود.
– منتقد: جیمز براردینلی – امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)